কবিতাৰ দৰে চহৰ এখনতমই ঘূৰি ফুৰিছোঁইয়াতেই এজন ৰজা আছিললগত আছিল তেওঁৰ ৰূপৱতী ৰাণীতেওঁলোকেই সাজিছিলৰূপকথাৰ অট্টালিকাৰ
তোমাৰ চোতালৰ বাগিচাখনততোমাৰ স’তে কথা পাতি পাতিপাৰ কৰা দুপৰীয়াটোবৰকৈ মনত পৰিছে আজি শুভ্ৰ আপেল ফুলৰ
মই এজোপা ফাৰ গছৰ দৰেথিয় হৈ থাকোঁ সকলো ঋতুৰসকলো বাতাবৰণৰ স’তে যুঁজ দি তুমি কৈছিলা
কিছুদিন ধৰিদেশৰ সীমান্ত অঞ্চলতঅহৰ্নিশে চলিছে সংঘৰ্ষ সংঘৰ্ষপীড়িত অঞ্চলৰ পৰাআজি তোমাৰ মাতটো শুনিছিলোচেপা উত্তেজনাৰে ভৰাদুৰ্গম বাটটোৰেযাত্ৰা
গধূলিৰ ধূলিয়ৰি বাটদুপৰীয়াৰ নিৰ্জন পথাৰৰাতিৰ জিলমিল জোনাক সকলোতে উজলি থাকেআমাৰ শৈশৱৰ গাঁও বাৰিষাৰ কলীয়া ডাৱৰহঠাতে
[উৎসৰ্গঃ ৰীনা জমিৰ] কোহিমাৰ আকাশতপূৰ্ণিমাৰ জোন, জিলমিল নীলা পাহাৰতউবুৰি খাই পৰা চহৰখনতহাজাৰ তৰাৰ চিকমিক এঁকা-বেঁকা
আগৰ সকলো ৰাতিতকৈ দীঘলীয়া আছিলকালিৰ ৰাতিটোআগৰ সকলো নিশ্বাসতকৈকালিৰ নিশ্বাস আছিল অতি কষ্টকৰ ভালপোৱাৰ বাবে ইয়াতকৈ